خولی و حرمله در صدا و سیما چه می کنند

باید به همین نیمچه عقلی که داریم اکتفا کنیم و گفت و گو را به رسمیت بشناسیم و به رای مردم گردن نهیم. این که از یک تریبون فرقه ای و خصوصی_ تلویزیون به معنای حقیقی کلمه خصوصی است، چرا که در اختیار یک گروه قلیل قرار دارد که آن را ملک طلق خود می دانند_ هرچه دلمان خواست به دیگران نسبت دهیم و حتی فرصت دفاع به آنان ندهیم نه منصفانه است، نه قانونی، نه شرعی و نه انسانی. با هیچ متر و معیاری این نحوه از برخورد با دیگران پسندیده نیست. مگر نمی گوییم آنچه برای خود می پسندی برای دیگران هم بپسند؟ آیا با استناد به همین آموزه حکیمانه دیگران هم حق دارند به کسانی که آن ها را اشعث بن قیس و ابوموسی اشعری خطاب می کنند بگویند: خوارج؟ یا به دلیل تشابه آن ها به بعضی از متعصبین صدراسلام، آن ها را ابن ملجم مرادی خطاب کنند؟ اصلا خوب است کسانی هم پیدا شوند که خود را حقیقت مطلق بپندارند و بر همین اساس مخالفانشان در صدا و سیما را دشمنان حق و حقیقت فرض کنند و به آن ها لقب خولی و حرمله بدهند؟ بعد هم تیتر بزنند: خولی و حرمله در صدا و سیما چه می کنند؟ هان! خوشتان می آید؟