هوش مصنوعی چگونه دستیار شخصی ما در بازار کار می‌شود – خبرگزاری مهر | اخبار ایران و جهان

به گزارش خبرنگار مهر، چشم‌انداز کار در آستانه یکی از عمیق‌ترین بازآرایی‌های تاریخی خود قرار دارد. اگر دهه‌ی گذشته را دوران شکل‌گیری و رواج هوش مصنوعی مولد بدانیم، دهه‌ی پیش‌رو دوران هوش مصنوعی عامل‌محور (Agentic AI) است؛ سامانه‌هایی که صرفاً به در خواست کاربران برای تولید محتوا پاسخ نمی‌دهند، بلکه وظایف محول را اجرا می‌کنند، تصمیم می‌گیرند، با محیط تعامل داشته و از بازخوردها می‌آموزند. در اینجا، هوش مصنوعی نه تنها یک ابزار حمایتی، بلکه به بخشی از جریان واقعی کار تبدیل می‌شود.

بر خلاف مدل‌های مولد که به دستور واکنش نشان می‌دهند، عامل‌های هوش مصنوعی با استفاده از مأموریت کار می‌کنند. این یعنی آن‌ها می‌توانند هدف را درک، مسیر را انتخاب، چندین مرحله کاری را به هم متصل و نتیجه را به‌صورت خودکار ثبت و اجرا کنند. این تفاوت، فاصله میان کمک در انجام کار و پیش‌برد مستقل کار را تعیین می‌کند.

تحول مذکور نه صرفاً یک بهبود تکنولوژیک، بلکه نوعی تغییر ساختاری در تعریف نیروی کار به شمار می‌رود. سازمان‌ها در کنار کارکنان انسانی، دارای همکاران غیرانسانی و هوشمند خواهند بود که در چارت سازمانی جای دارند، وظایف مشخص دارند و کار را از ابتدا تا انتها انجام می‌دهند. این تغییر به معنای کاهش نقش انسان نیست؛ بلکه جابه‌جایی تمرکز نیروی انسانی به فعالیت‌هایی به شمار می‌رود که نیازمند قضاوت، خلاقیت و تعامل انسانی هستند. این چشم‌انداز اکنون در مرحله‌ی آزمایش و استقرار اولیه قرار دارد و بنا بر ارزیابی‌های صورت گرفته، طی ۱۸ تا ۲۴ ماه آینده به مقیاس سازمانی خواهد رسید.

خبرنگار مهر در این نوشتار کوتاه، بر اساس گفت‌وگوهای تخصصی شرکت تحلیل‌گر مک‌کینزی با رهبران حوزه‌ی منابع انسانی و فناوری، به بررسی ماهیت عامل‌های هوش مصنوعی، نمونه‌های کاربردی، پیامدهای سازمانی و الزامات تحول نیروی کار می‌پردازد.

گذار از هوش مولد به عامل‌های هوشمند

در حالی که هوش مصنوعی مولد بر تولید پاسخ، متن و محتوا بر اساس یک پرسش یا دستور متمرکز است، عامل‌های هوش مصنوعی وارد سطحی فراتر شده‌اند که در آن سیستم نه تنها پاسخ می‌دهد، بلکه وظیفه را می‌فهمد و آن را اجرا می‌کند. در این فرایند، عامل مانند یک همکار دیجیتال عمل می‌کند و یک چرخه کامل تصمیم‌گیری و اقدام، شامل موارد زیر را پیش می‌برد:

• احساس و درک موقعیت (Perception): تشخیص هدف و شرایط محیطی درخواست
• تصمیم‌گیری و اعمال قضاوت (Judgment): انتخاب مسیر مناسب برای رسیدن به هدف
• اجرای خودکار وظایف (Action): انجام واقعی کار، بدون نیاز به مداخله‌ی انسانی
• یادگیری از نتایج و اصلاح رفتار (Reinforcement): ارزیابی پیامدها و اصلاح عملکرد برای دفعات بعد

به این ترتیب، عامل هوش مصنوعی می‌تواند یک چرخه کاری کامل را از ابتدا تا انتها انجام دهد و برای مثال، درخواست مشتری را دریافت کند، راهکار مناسب را شناسایی نماید، اقدام لازم را صورت دهد و نتیجه را به‌طور رسمی ثبت کند. به باور کارشناسان، این تحول، زمینه‌ی شکل‌گیری یک نسخه‌ی دیجیتال از نیروی کار سازمان را ایجاد می‌کند و این نیرو با رشد داده‌ها و بهبود مدل‌ها، به‌صورت مستمر دقیق‌تر، قابل اعتمادتر و حرفه‌ای‌تر می‌شود.

نمونه‌هایی از عامل‌های برجسته و کاربردی

در کنار چارچوب‌های مفهومی، شناخت عامل‌های فعال و در حال استفاده در صنعت به درک بهتر آینده نیروی کار دیجیتال کمک می‌کند. در ادامه چند نمونه از عامل‌های شاخص معرفی می‌شوند که هر کدام نماینده یک رویکرد در معماری عامل‌ها هستند.

سیستم «AutoGPT»

سامانه «AutoGPT» یکی از نخستین تلاش‌های عمومی برای ایجاد عامل‌های خودگردان بود که بر پایه مدل‌های زبانی بزرگ ساخته شد. این عامل قادر است پس از دریافت یک هدف کلی، خود مجموعه‌ای از مراحل موردنیاز را تعریف کرده و با اجرای پیاپی اقدامات، به نتیجه برسد.

هرچند «AutoGPT» در نسخه‌های اولیه با چالش‌هایی مانند ناپایداری در تصمیم‌گیری یا نیاز به بازخورد مداوم مواجه بود، اما نقش مهمی در معرفی مفهوم «عامل خودکار چندمرحله‌ای» در اکوسیستم هوش مصنوعی داشت.

سامانه «ReAct Agents»

معماری «ReAct» که توسط پژوهشگران گوگل و دانشگاه‌های همکار معرفی شد بر ترکیب استدلال و اقدام در یک زنجیره فکری تکیه دارد. این عامل‌ها ابتدا مسئله را تحلیل می‌کنند، سپس بر اساس آن تصمیم گرفته و اقدام می‌کنند. این رویکرد به‌ویژه در وظایفی که نیازمند منطق گام‌به‌گام یا تعامل مستمر با محیط هستند، کارآمد است و به همین دلیل در سیستم‌های جست‌وجوی اطلاعات و تحلیل داده‌های پیچیده کاربرد گسترده‌ای یافته است.

سیستم «Claude Artifacts»

سیستم «Artifacts» در مدل کلاود، متعلق به شرکت آنتروپیک امکان می‌دهد عامل نه تنها پاسخ دهد بلکه خروجی‌های ساختاریافته مانند کد، مستندات، صفحه وب یا فایل قابل اجرا تولید کرده و سپس آن را اصلاح و تکمیل نماید. این ویژگی عامل را از سطح تولیدکننده متن به یک سازنده‌ی واقعی ارتقا می‌دهد و به‌ویژه در تیم‌های توسعه نرم‌افزار و تولید محتوا به‌عنوان یک همکار دیجیتال مؤثر به‌کار گرفته می‌شود.

عامل «Microsoft Copilot for Workflows»

نسل جدید هوش مصنوعی کوپایلوت فراتر از یک دستیار متنی عمل می‌کند و اکنون توانایی ساخت و اجرای جریان‌های کاری (Workflows) را دارد. این عامل می‌تواند بین ابزارهای سازمانی مایکروسافت مانند «Outlook»، «Teams»، «CRM» و پایگاه‌های داده ارتباط ایجاد کند و وظایفی مانند پیگیری مشتری، زمان‌بندی جلسات، به‌روزرسانی سوابق و تهیه‌ی گزارش را به‌صورت خودکار انجام دهد. این نمونه، نمونه‌ای روشن از جای‌گیری عامل‌ها در قلب فعالیت روزمره سازمان‌ها محسوب می‌شوند.

کاربردهای فعلی: از پشتیبانی تا منابع انسانی

برخلاف تصور رایج، این فناوری در مقطع کنونی کاملاً عملیاتی است و اکنون در حال استفاده در صنایع مختلف از جمله موارد زیر است:

الف) پشتیبانی و خدمات مشتری

عامل‌های هوش مصنوعی در مرکزهای تماس و واحدهای خدمات پس از فروش، به‌تدریج جای خود را در فرآیندهای کاری باز کرده‌اند. این عامل‌ها می‌توانند درخواست‌های مشتری را دریافت و دسته‌بندی کنند، از میان داده‌های سازمانی راه‌حل مناسب را انتخاب کرده و در نهایت اقدام لازم مانند ثبت درخواست، تغییر وضعیت حساب یا پیگیری مورد را انجام دهند. در اینجا، نقش عامل فراتر از یک سیستم پاسخ‌گو است و به‌عنوان یک «همکار دیجیتال» وارد جریان کاری می‌شود و فرایند را تا انتها پیش می‌برد.

ب) منابع انسانی و جذب نیرو

در حوزه منابع انسانی نیز تحول مشابهی در جریان است. برخی سازمان‌ها غربال اولیه رزومه‌های دریافتی را به طور کامل به عامل‌ها سپرده‌اند. یک عامل دیگر فرآیند هماهنگی و زمان‌بندی مصاحبه را انجام می‌دهد و عامل سوم، به تحلیل تعامل‌ها و ارزیابی کیفیت مکالمه اولیه می‌پردازد. در واقع، بخشی از چرخه‌ی جذب نیرو که زمانی نیازمند صرف زمان و دقت انسانی بود، اکنون به صورت خودکار و در مقیاس بالا انجام می‌شود.

ج) آموزش و ارتقای عملکرد

عامل‌ها در زمینه‌ی آموزش کارکنان نیز توانایی شبیه‌سازی مکالمه‌های واقعی مشتری و تحلیل دقیق عملکرد فرد در این مکالمه‌ها را دارند. آن‌ها می‌توانند نقاط قوت و ضعف را شناسایی کرده و پیشنهادهای مشخص برای بهبود ارائه دهند. چنین بازخوردی در سیستم‌های سنتی آموزش نیروی انسانی تقریباً غیرقابل دستیابی بود، زیرا نیاز به مشاهده، تحلیل و ارزیابی مداوم داشت.

پیامدهای سازمانی: ظهور چارت نیروی کار ترکیبی

چارت سازمانی آینده به‌تدریج به ترکیبی از نیروی انسانی و عامل‌های دیجیتال تبدیل می‌شود. در این الگو، نیروی انسانی بر حوزه‌هایی متمرکز است که نیازمند قضاوت، خلاقیت، ارتباط انسانی و همدلی هستند و در مقابل، عامل‌های دیجیتال مسئولیت اجرای عملیات تکرارشونده و مقیاس‌پذیر را برعهده می‌گیرند و بخش قابل‌توجهی از بار کاری روزمره را از دوش کارکنان برمی‌دارند. در برخی سازمان‌ها، این تحول به شکل‌گیری بخش‌هایی انجامیده که تقریباً به‌طور کامل توسط عامل‌ها اداره می‌شوند و انسان‌ها در آن نقش مربی، ناظر و هدایت‌گر را ایفا می‌کنند.

در چنین شرایطی نقش منابع انسانی نیز دگرگون می‌شود. وظیفه بخش منابع انسانی دیگر صرفاً مدیریت کارکنان نیست، بلکه هدایت فرایند هم‌زیستی انسان و عامل، مدیریت حساسیت‌ها و نگرانی‌های شغلی و تبدیل این تغییر به فرصتی برای ارتقای مسیر حرفه‌ای افراد محسوب می‌شود. این دگرگونی، منابع انسانی را از نهادی اداری به یک بازیگر استراتژیک در معماری آینده‌ی نیروی کار تبدیل می‌کند.

چالش‌های کلیدی و ریسک‌ها

به زعم کارشناسان، در حال حاضر چند مانع مهم در مسیر استقرار این فناوری وجود دارد. مسئله اعتماد به‌ویژه در میان کارکنان باسابقه که تجربه عملی طولانی دارند و ممکن است توان و دقت عامل‌ها را نپذیرند، چالش نخست به شمار می‌رود. در چنین وضعیتی، فرد کار انجام‌شده توسط عامل را دوباره تکرار می‌کند تا مطمئن شود نتیجه صحیح است؛ امری که نه تنها کارایی را کاهش می‌دهد، بلکه مانع پذیرش تحول می‌شود.

مانع دوم، امنیت و سوگیری است. عامل‌ها بر اساس داده‌ها و قواعدی که در اختیار دارند تصمیم می‌گیرند، اما در برخی موقعیت‌ها ممکن است به نتیجه‌ای برسند که با سیاست‌های سازمان یا منافع کسب‌وکار سازگار نباشد. بنابراین نظارت مستمر و تعریف مرزهای رفتاری برای عامل‌ها امری ضروری است.

سومین مانع، زیرساخت داده محسوب می‌شود. آموزش و عملکرد دقیق عامل‌ها وابسته به داده‌های یکپارچه، به‌روز و ساختارمند است. اگر سازمان فاقد داده مرتب و استاندارد باشد، عامل‌ها نیز عملکرد نادرست یا نامطمئن خواهند داشت.
از همین روی، سازمان‌ها نیازمند تعریف و اجرای یک چارچوب حکمرانی داده و نظارت بر رفتار عامل‌ها هستند؛ چارچوبی که تضمین کند عامل‌ها هم‌راستا با اهداف، ارزش‌ها و استانداردهای سازمان عمل می‌کنند.

مسیر آینده: کار در کنار عامل‌ها، نه در برابر آن‌ها

با عنایت به مباحث مطرح شده، می‌توان نتیجه گرفت که سازمان‌ها و کارکنان به‌جای نگرانی از جایگزینی، باید بر بازآرایی نقش‌ها تمرکز کنند. در این الگو، وظایف تکراری و قابل استانداردسازی به عامل‌های هوشمند سپرده می‌شود تا با سرعت و دقت بالا، امور روزمره را پیش ببرند. در مقابل، نقش انسان بیش از گذشته به حوزه‌های حل مسئله، هدایت تعاملات پیچیده و شکل‌دهی روابط انسانی منتقل می‌گردد؛ حوزه‌هایی که در آن‌ها قضاوت، تجربه و فهم زمینه‌ای اهمیت دارد. در چنین فضایی، مهارت‌هایی مانند همدلی، مذاکره، ارتباط مؤثر، خلاقیت و مدیریت موقعیت‌های پیش‌بینی‌ناپذیر به مزیت رقابتی تبدیل می‌شوند و ارزش نیروی انسانی را نه تنها حفظ، بلکه تقویت می‌کنند. به بیان دیگر، آینده‌ی کار نه حذف انسان بلکه غنی‌سازی و تحول نقش انسانی است.

جمع‌بندی

در نهایت، به نظر می‌رسد که عامل‌های هوش مصنوعی در حال دگرگون کردن منطق سازمان‌ها هستند. آن‌ها نه به‌عنوان ابزار کمکی، بلکه به‌عنوان بخشی از نیروی کار واقعی در ساختار سازمانی وارد می‌شوند. این روند ماهیتی پرشتاب دارد و بنا بر ارزیابی‌های معتبر، طی ۱۸ تا ۲۴ ماه آینده به مقیاس گسترده خواهد رسید. بنابراین، سازمان‌هایی که از همین حالا برای ترکیب نیروی انسانی و عامل‌های هوشمند از بازطراحی فرایندها و نقش‌ها گرفته تا آموزش کارکنان و تعریف چارچوب حکمرانی رفتار عامل‌ها، برنامه‌ریزی کنند، در رقابت دیجیتال آینده، نه فقط سریع‌تر بلکه از منظر ساختاری برتر خواهند بود.

به بیان دیگر، آینده کار به رقابت انسان و ماشین خلاصه نمی‌شود؛ بلکه آینده، همکاری انسان و عامل است. انسان جهت‌گیری، استراتژی و قضاوت را شکل می‌دهد و عامل‌ها فرایند اجرا را سریع، دقیق و مقیاس‌پذیر می‌کنند؛ ترکیبی که سازمان را در نهایت کارآمدتر و انسانی‌تر می‌سازد.