پایگاه خبری ایده روز آنلاین
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
اوضاع پنجره نقل و انتقالات تابستانی در فوتبال ایران، فصل به فصل در حال وخیم‌تر شدن است؛ جایی که برخی واسطه و مدیران برنامه انگشت‌شمار، به هیچ چیز جز منفعت شخصی و ثروت‌اندوزی از طریق بازی روانی و بالا بردن قیمت بازیکنان فکر نمی‌کنند و در این میان، منافع فوتبال باشگاهی و ملی ایران کمترین ارزش را برای این دست از افراد دارد. در فصل گذشته، شاهد این موضوع بودیم که بازیکنان خارجی باکیفیت اما به صرفه، عملکرد بهتری نسبت به بازیکنان داخلی گرانقیمتی داشتند که جو رسانه‌ای زیادی روی آنها در ابتدای فصل ایجاد شده بود. همین موضوع باعث شد تا باشگاه‌های لیگ برتری از سازمان لیگ درخواست افزایش سهمیه بازیکنان خارجی در ابتدای این فصل را داشته باشند تا علاوه بر حضور بازیکنان خارجی باکیفیت در لیگ، قیمت بازیکنان نه‌چندان باکیفیت داخلی نیز شکسته شود. روندی که برای فوتبال ایران، یک موضوع مثبت به نظر می‌رسید اما با تجاوز رژیم صهیونیستی به خاک ایران و به وجود آمدن شرایط اضطراری در کشور، محدودیت‌هایی در حضور بازیکنان خارجی به وجود آمد و این موضوع، فرصت فوق‌العاده‌ای را برای واسطه‌های سودجو به وجود آورد تا با استفاده از نیاز باشگاه‌ها و فشار هواداران دلسوز روی مدیران تیم‌ها، قیمت بازیکنان نه‌چندان مطرح خود را بالا ببرند. چطور می‌توان این موضوع را توجیه کرد که قیمت یک دروازه‌بان معمولی برای پیوستن به یک تیم شهرستانی، به ۸۰میلیارد تومان رسیده باشد؟ خروجی این حجم از پول‌پاشی و هزینه غیرمنطقی به نسبت کارایی بازیکنان در فوتبال ایران چیست؟ آیا در طول سال‌های اخیر، ستاره جدیدی از این بازیکنان گرانقیمت به تیم ملی اضافه شده؟ آیا باشگاه‌های مطرح خارجی و تیم‌های اروپایی به دنبال بازیکنانی ایرانی آمده‌اند که در ایران، خواستار قراردادهای بالای ۱۰۰میلیارد برای یک فصل هستند؟ نکته جالب دیگر هم این است که مدیران باشگاه‌ها در فوتبال ایران نیز چندان اعتراضی به این وضعیت ندارند و خود در دام افزایش بی‌رویه قیمت بازیکنان در فوتبال ایران گرفتار می‌شوند.
