هواپیمای آواکس

هواپیمای آواکس (Airborne Warning and Control System) یک سیستم هوایی هشدار و کنترل است که برای نظارت بر فضای هوایی و کنترل عملیات نظامی طراحی شده است. این هواپیماها با استفاده از رادارهای پیشرفته و سیستم‌های ارتباطی، قادر به شناسایی و ردیابی هدف‌های هوایی و زمینی در فاصله‌های دور هستند. در این مقاله، به بررسی تعریف، تاریخچه، انواع، اجزا، کاربردها، مزایا و معایب هواپیمای آواکس و تجربه ایران در این زمینه می‌پردازیم.

آواکس را می‌توان مغز متفکری در نبردهای هوایی دانست که با مهیا کردن پوشش راداری وسیعی می‌تواند نتیجه نبردها را تعیین کند. انواع مختلفی از هواپیماهای آواکس وجود دارد اما شاخص‌ترین آن را می‌توان آواکس بوئینگ دانست. هواپیمای آواکس (AWACS) سیستمی خاص است که توسط شرکت بوئینگ توسعه یافته و معمولاً بر پایه هواپیمای بوئینگ 707 ساخته شده است. این سیستم با یک رادار چرخان (روتودوم) روی بدنه، امکان نظارت 360 درجه بر فضای هوایی را فراهم می‌کند. در مقابل، AEW&C (هشدار زودهنگام و کنترل هوایی) اصطلاحی کلی‌تر است که به هر هواپیمایی با قابلیت‌های مشابه اشاره دارد، اما ممکن است از پلتفرم‌ها و فناوری‌های متفاوتی استفاده کند. تفاوت اصلی در پیچیدگی و قابلیت‌های فرماندهی و کنترل است که در آواکس پیشرفته‌تر است.

توسعه هواپیماهای آواکس به دهه 1960 بازمی‌گردد، زمانی که نیروی هوایی ایالات‌متحده به دنبال جایگزینی برای هواپیمای لاکهید EC-121 Warning Star بود. بوئینگ با توسعه E-3 Sentry که اولین پرواز خود را در سال 1972 انجام داد و در سال 1977 وارد خدمت شد، این نیاز را برآورده ساخت. از آن زمان، کشورهای دیگر نیز سیستم‌های مشابهی مانند E-2 هاوکای آمریکا، A-50 روسیه و R-99 برزیل را توسعه دادند. این هواپیماها در عملیات نظامی، از جمله جنگ خلیج‌فارس و عملیات ناتو در لیبی و افغانستان، نقش کلیدی ایفا کرده‌اند.

در ادامه، پنج نوع اصلی هواپیمای آواکس بررسی می‌شوند:

• سازنده: بوئینگ
• پایه: بوئینگ 707
• رادار: AN/APY-1 یا AN/APY-2 (نورثروپ گرومن)
• برد راداری: بیش از 400 کیلومتر برای اهداف کم ارتفاع و بیشتر برای اهداف در ارتفاع بالا
• خدمه: 4 (پرواز) + 13–19 (اپراتور)
• طول: 46.6 متر
• دهانه بال: 44.4 متر
• حداکثر وزن برخاست: 149,685 کیلوگرم
• موتور: 4 × Pratt & Whitney TF33-PW-100A توربوفن
• حداکثر سرعت: 907 کیلومتر بر ساعت
• برد: 10,000 کیلومتر
• سقف پرواز: 12,500 متر
• کشورهای استفاده‌کننده: ایالات‌متحده، ناتو، فرانسه، عربستان سعودی
• ویژگی‌ها: مجهز به 14 کنسول عملیاتی با نمایشگرهای رنگی، توانایی ردیابی صدها هدف و ارتباطات مقاوم در برابر اختلال الکترونیکی.

• سازنده: نورثروپ گرومن
• پایه: E-2
• رادار: سری APS‑125/138/139/145؛ نسخه E‑2D جدید با AN/APY‑9 و برد بیش از 550 کیلومتر
• خدمه: 5 (2 خلبان، 3 اپراتور)
• طول: 17.5 متر
• دهانه بال: 24.57 متر
• حداکثر وزن برخاست: 22,183 کیلوگرم
• موتور: 2 × Rolls-Royce AE 2100D3A توربوپراپ
• حداکثر سرعت: 662 کیلومتر بر ساعت
• برد: 2,400 کیلومتر
• سقف پرواز: 9,100 متر
• کشورهای استفاده‌کننده: ایالات‌متحده، فرانسه، ژاپن، مصر، تایوان
• ویژگی‌ها: طراحی‌شده برای عملیات از ناوهای هواپیمابر، مجهز به کابین دیجیتال پیشرفته و قابلیت سوخت‌گیری در هوا (E-2D).

• سازنده: بِریف
• پایه: ایلیوشین Il-76
• رادار: لیانا (Shmel)
• برد راداری: 650 کیلومتر هوایی، 300 کیلومتر زمینی
• خدمه: 15 پرواز + اپراتور
• طول: 46.61 متر
• دهانه بال: 50.5 متر
• حداکثر وزن برخاست: 190,000 کیلوگرم
• موتور: 4 × Soloviev D-30KP توربوفن
• حداکثر سرعت: 870 کیلومتر بر ساعت
• برد: 1,000 کیلومتر (4 ساعت پرواز)
• سقف پرواز: 9,150 متر
• کشورهای استفاده‌کننده: روسیه، اوکراین
• ویژگی‌ها: توانایی کنترل 10 جنگنده به‌طور هم‌زمان، مناسب برای عملیات در مناطق گسترده.

• سازنده: امبرایر
• پایه: امبرایر ERJ 145
• رادار: Erieye (Saab Microwave Systems)
• برد راداری: بیش از 400 کیلومتر
• خدمه: 3 پرواز + اپراتور
• طول: 20.34 متر
• دهانه بال: 21.23 متر
• حداکثر وزن برخاست: 21,100 کیلوگرم
• موتور: 2 × Rolls-Royce AE 3007A1E توربوفن
• حداکثر سرعت: 824 کیلومتر بر ساعت
• برد: 2,000 کیلومتر
• سقف پرواز: 12,500 متر
• کشورهای استفاده‌کننده: برزیل، مکزیک، یونان، هند
• ویژگی‌ها: سبک و مناسب برای عملیات منطقه‌ای، با قابلیت‌های مدرن‌سازی.

• سازنده: بوئینگ
• پایه: بوئینگ 737
• رادار: AESA MESA ثابت با پوشش 360 درجه؛ برد حدود 400 کیلومتر در هوا و حدود 240 کیلومتر برای اهداف دریایی
• خدمه: 2 خلبان + اپراتور
• طول: 33.6 متر
• دهانه بال: 35.8 متر
• حداکثر وزن برخاست: 72,575 کیلوگرم
• موتور: 2 × CFM International CFM56-7B27 توربوفن
• حداکثر سرعت: 907 کیلومتر بر ساعت
• برد: 7,400 کیلومتر
• سقف پرواز: 12,500 متر
• کشورهای استفاده‌کننده: استرالیا، ترکیه، کره جنوبی، بریتانیا
• ویژگی‌ها: مجهز به رادار ثابت آرایه الکترونیکی فعال، با قابلیت به‌روزرسانی مداوم.

رادارهای آواکس، معمولاً از نوع پالس-داپلر یا آرایه الکترونیکی فعال (AESA)، قادر به شناسایی و ردیابی صدها هدف به‌طور هم‌زمان هستند. این رادارها در روتودوم یا آرایه‌های ثابت نصب شده و برتری اصلی آن‌ها نسبت به رادارهای زمینی، پوشش گسترده‌تر به دلیل قرارگیری در ارتفاع بالا (تا 12,500 متر) است. برای مثال، رادار AN/APY-2 در E-3 Sentry می‌تواند اهداف کم ارتفاع را در فاصله بیش از 400 کیلومتر شناسایی کند، درحالی‌که رادار MESA در E-7 Wedgetail با طراحی ثابت، دقت و انعطاف‌پذیری بیشتری ارائه می‌دهد.

آواکس‌ها مجهز به سیستم‌های ارتباطی پیشرفته مانند لینک 16 هستند که امکان انتقال آنی داده‌ها به جنگنده‌ها، کشتی‌ها و پایگاه‌های زمینی را فراهم می‌کنند. سیستم‌های کامپیوتری داخلی، مانند IBM 4PI در E-3 Sentry، حجم عظیمی از اطلاعات راداری را پردازش کرده و اطلاعات را به‌صورت قابل‌فهم برای اپراتورها نمایش می‌دهند. داده لینک‌ها نقش کلیدی در اتصال آواکس به سایر پلتفرم‌های نظامی دارند.

تیم عملیاتی آواکس شامل افسران کنترل نبرد هوایی است که در کابین مأموریت با استفاده از کنسول‌های پیشرفته، عملیات را هدایت می‌کنند. این افسران جنگنده‌ها را به سمت اهداف هدایت کرده و فضای نبرد را مدیریت می‌کنند. برای مثال، E-3 Sentry با 14 کنسول عملیاتی، امکان هماهنگی دقیق عملیات را فراهم می‌کند.

• نظارت هوایی: شناسایی و ردیابی اهداف در فواصل دور، حتی در شرایط آب‌وهوایی نامناسب.
• فرماندهی و کنترل: هدایت جنگنده‌ها و هماهنگی عملیات نظامی.
• مدیریت نبرد: کنترل فضای نبرد و تخصیص منابع به‌صورت بهینه.
• پوشش راداری: ارائه پوشش راداری گسترده برای مناطق بدون رادار زمینی.

این هواپیما امکان شنایی اهداف در فاصله 400 تا 650 کیلومتری را فراهم ساخته و پوشش گسترده‌ای را امکان‌پذیر می‌کند به گونه‌ای که امکان پوشش کل اروپای مرکزی با 3 فروند آواکس وجود دارد. از سوی دیگر با وجود آواکس می‌توان برد و مخفی سازی جنگنده‌ها را نیز افزایش داد.

اما جدای از مزایایی که به آن اشاره شد آواکس معایب و مشکلاتی هم دارد. قابلیت ردیابی توسط دشمن به دلیل پالس راداری، هزینه بالای ساخت و نگهداری، نیاز به خدمه متخصص و آسیب‌پذیری در برابر موشک‌ها از جمله چالش‌های این هواپیما هستند. در جدول زیر مزایا و معایب آواکس درج شده‌اند.

ایران تجربه محدودی با هواپیماهای آواکس داشته است. پیش از انقلاب اسلامی، رژیم شاه سفارش خرید 10 فروند آواکس را به آمریکا داده بود اما این قرارداد در نهایت از سوی آمریکا لغو شد. در طول جنگ خلیج‌فارس (1991)، عراق چندین هواپیمای نظامی، از جمله آواکس عدنان (بر پایه ایلیوشین Il-76 با رادار فرانسوی TRS-2105) را به ایران منتقل کرد تا از نابودی توسط نیروهای آمریکایی جلوگیری کند. آواکس عدنان با ورود به ناوگان نیروی هوایی کشورمان به سیمرغ تغییر نام داد.

اما در 31 شهریور 1388 بود که سانحه هوایی رخ داده برای این هواپیما باعث از بین رفتن آن شد و متأسفانه تمام خدمه جان باختند. این حادثه به دلیل کنده شدن آنتن رادار بر اثر سرعت بیشتر از حد مجاز و برخورد با قسمت دم و کنده شدن دم و نهایتاً عدم کنترل هواپیما حول محور عرضی روی داد.

• عملیات: آواکس‌ها از پایگاه‌های نظامی عمل می‌کنند و با قابلیت سوخت‌گیری هوایی، می‌توانند مأموریت‌های طولانی‌مدت (تا 10 ساعت) را انجام دهند.
• سوخت‌گیری: سیستم‌های سوخت‌گیری در هوا، مانند آنچه در E-3 Sentry و E-2D Hawkeye استفاده می‌شود، برد عملیاتی را افزایش می‌دهد.
• نگهداری: نگهداری رادارها، سیستم‌های ارتباطی و موتورها نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و هزینه‌های بالاست. برای مثال، رادار MESA در E-7 Wedgetail نیاز به بررسی‌های دوره‌ای دارد.
• چالش‌ها: پیچیدگی فناوری‌ها، هزینه‌های بالای تعمیر و نگهداری و نیاز به پرسنل متخصص از چالش‌های اصلی هستند.

• هواپیمای آواکس چیست و چه نقشی دارد؟

هواپیمای آواکس (AWACS) یک هواپیمای نظامی با رادار قدرتمند هوابرد است که برای شناسایی زودهنگام اهداف هوایی، کنترل میدان نبرد و هدایت جنگنده‌ها استفاده می‌شود. این هواپیما نقش چشم و مغز شبکه دفاع هوایی را دارد. با پرواز در ارتفاع بالا، پوشش راداری وسیع‌تری نسبت به رادارهای زمینی ارائه می‌دهد.

• انواع آواکس کدامند و چه تفاوتی دارند؟

آواکس‌ها به‌طورکلی به دو نوع اصلی تقسیم می‌شوند که شامل AWACS (Airborne Warning and Control System) است که بیشتر به سامانه‌های راداری چرخشی کلاسیک مثل E-3 Sentry گفته می‌شود درحالی‌که AEW&C (Airborne Early Warning and Control) دسته گسترده‌تری بوده و شامل همه سیستم‌های هشدار زودهنگام و فرماندهی هوابرد با رادارهای مدرن مثل (AESA) است. تفاوت این دو بیشتر در اصطلاحات نظامی و سطح فناوری بکار رفته است هرچند AEW&C اصطلاح عمومی‌تر و پیشرفته‌تری به حساب می‌آید.

• کدام کشورها از آواکس استفاده می‌کنند؟

کشورهای زیادی از آواکس استفاده می‌کنند، به‌ویژه کشورهایی که نیروی هوایی پیشرفته دارند. مهم‌ترین کاربران شامل ایالات‌متحده، روسیه، فرانسه، بریتانیا، ژاپن، چین، کره جنوبی، ترکیه، عربستان سعودی، استرالیا و اعضای ناتو هستند. هر کشور بسته به نیاز خود از مدل‌های مختلفی مثل E-3، E-2، A-50 یا E-7 استفاده می‌کند.

• آواکس در ایران چه سرنوشتی داشت؟

آواکس عدنان عراق که در کشورمان با نام سیمرغ شناخته شد به دلیل سرعت بیش از حد مجاز و برخورد دم و کنده شدن دم در شهریور 1388 دچار حادثه شد و متأسفانه تمامی خدمه آن جان باختند.

• مزایا و معایب آواکس چیست؟

مزایا شامل پوشش رادار وسیع از ارتفاع بالا، شناسایی زودهنگام تهدیدات هوایی، دریایی و زمینی، فرماندهی و هدایت آنی جنگنده‌ها و یگان‌های رزمی در میدان نبرد هستند اما از جمله معایب آواکس می‌توان به هزینه بسیار بالای خرید، نگهداری و آموزش خدمه، آسیب‌پذیری در برابر جنگ الکترونیک و موشک‌های دوربرد و وابستگی به پشتیبانی لجستیکی گسترده مانند سوخت‌گیری هوایی و زیرساخت تعمیراتی اشاره کرد.

هواپیماهای آواکس با ارائه قابلیت‌های نظارت، فرماندهی و کنترل، نقش حیاتی در عملیات نظامی مدرن ایفا می‌کنند. این هواپیماها با رادارهای پیشرفته و سیستم‌های ارتباطی، امکان مدیریت مؤثر فضای نبرد را فراهم می‌کنند. با وجود مزایای متعدد، هزینه‌های بالا و آسیب‌پذیری در برابر تهدیدات هوایی چالش‌هایی هستند که باید مدیریت شوند. تجربه ایران با آواکس سیمرغ، هرچند کوتاه بود اما نشان‌دهنده تلاش برای دستیابی به این فناوری پیشرفته است و امیدواریم در آینده نیز مجدداً شاهد حضور چنین هواپیمایی در ناوگان هوایی کشورمان باشیم.