چرا بعد از ماجرای پژمان جمشیدی یاد من افتادید ؟ | قرار بود من به بارسلونا بروم ولی بازیکن بارسا به استقلال آمد!

به گزارش همشهری آنلاین؛ وقتی قضیه پژمان جمشیدی رسانه‌ای شد، ناخودآگاه ذهن بسیاری از روزنامه نگاران ورزشی به سمت یک استعداد فنا شده در فوتبال ایران رفت. استعدادی بی‌بدیل به نام مجاهد خذیراوی.

مجاهد که طی روزهای اخیر سکوت کرده و به طور کلی ترجیح می‌دهد در این سالها کمتر صحبت کند، سرانجام روزه سکوت خود را شکست و پیرامون مسائل مختلف به گفتگو نشست. از وضعیت استقلال گرفته تا اتفاقی که برای پژمان جمشیدی رخ داد و البته اوضاع خودش. به شما توصیه می‌کنیم حتماً این گفتگوی خواندنی را تا انتها دنبال کنید:

استقلال تیم خوبی شده و روی یک سیر تکاملی مثبت قدم برمی‌دارد. البته ما می‌توانستیم مقابل الوحدات بهتر نتیجه بگیریم ولی متاسفانه چنین موقعیتی فراهم نشد. این را هم بگویم که به نظرم شرایط برای صعود استقلال همچنان مهیاست و می‌توانیم در دو مسابقه بعدی به پیروزی برسیم و راهی مراحل حذفی لیگ قهرمانان آسیا شویم.
دلم نمی‌خواهد یک فوتبالیست را به لحاظ شخصی نقد کنم به همین خاطر محترمانه می‌گویم دوکنز نازون به درد فوتبال ما نمی‌خورد. البته همه بازیکنان خارجی استقلال بد نیستند و در میان آنها مهره‌های خیلی خوب هم وجود دارد. برای مثال، منیر الحدادی فوق العاده است و به علی تاجرنیا، علی نظری جویباری و بهرام امیری بابت جذب این بازیکن تبریک می‌گویم.
اوایل دهه ۸۰ شمسی قرار بود من به بارسلونا بروم ولی شرایط محقق نشد. حالا می‌بینیم منیر الحدادی که بازیکن اسبق بارسلونا بوده، به استقلال آمده و این انتقال بارسلونایی، زیبا و ارزشمند است
پژمان جمشیدی در تیم ملی همبازی ام بود و با هم خیلی رفیقیم. برایش آرزوی بهترین‌ها را می‌کنم و از شما می‌خواهم من را از صحبت کردن پیرامون ماجرایی که طی روزهای اخیر پای پژمان به آن باز شده، معاف کنید. از مجاهد نخواهید در مورد قضیه پژمان صحبت کند چون خودم در این عرصه یک درد کشیده هستم و می‌دانم او چه شرایط بدی را پشت سر می‌گذارد. البته از یاد نبریم که گاهی اوقات اتفاقات بدتر از این هم رخ داده و ختم بخیر شده است ولی امیدوارم رایط به گونه‌ای جلو برود که فضا آرام شود و پژمان بتواند این روزهای سخت را پشت سر بگذارد.
دلم می‌خواهد یک گلایه هم از رسانه‌های محترم بکنم. همیشه حرمت اصحاب رسانه را حفظ کرده‌ام ولی این سوال را مطرح می‌کنم که چرا فقط بعد از ماجرای پژمان جمشیدی یادم افتادید؟ چرا در بقیه ایام سال کسی نمی‌گوید مجاهد خذیراوی کجاست؟ آیا کسی می‌داند مجاهد در عرصه فوتبال تهران مربیگری می‌کند و همین چند ماه قبل دو تیم به سطح اول فوتبال پایتخت آورده است؟ آیا کسی می‌داند مجاهد خذیراوی شرایط مهاجرت به کانادا و سوئد را داشت اما با وجود همه مشکلات، در ایران ماند. من با وجود همه مشکلاتی که وجود دارد، هرگز دوست ندارم به مملکتم پشت کنم و به جوانان ایران در عرصه فوتبال خدمت می‌کنم.
پسرم هم فوتبال بازی می‌کند و استعداد بسیار خوبی دارد. امیدوارم او بتواند حق من را از فوتبال ایران بگیرد و راه ناتمام مجاهد خذیراوی را تمام کند. اینکه می‌گویند آیا پسر مجاهد به اندازه نصف او فوتبالیست می‌شود را هم اصلاً قبول ندارم. پسرم آنقدر استعداد دارد که “نصف” من نمی‌شود بلکه “مثل” من خواهد شد.