فقر ذهنی سریع‌القلم و مازوخیسم استعمارخواهی

به گزارش خبرگزاری تسنیم، فقر حتماً چیز خوبی نیست؛ فقر را باید مرتفع کرد؛ و البته حتی برخی لیبرالها هم معترفند که بخش قابل توجهی از فقرها نه ناشی از کمبودهای ذهنی یا عملی فرد، بلکه برآمده از نقصهای ساختاری است. 

بر این اساس،صرف فقیر بودن هیچ نشانه‌ای از نقص نیست بلکه بسیار بوده‌اند در تاریخ که از جامعه یا خانواده‌ای فقیر برخاستند ولی با شکستن چرخه‌ی فقر و حصار تبعیض، وضعیت متفاوتی را برای خود رقم زدند. 

به هر حال تقریباً هر نوع فقر اقتصادی قابلیت علاج دارد؛ این علاج در بخش مهمی می‌تواند ساختاری باشد. یعنی وضعیت ساختارها و نهادها در طول زمان به نحوی تغییر کند که افرادی که کوشش کافی دارند، از چرخه فقر خارج شوند. 

اما آن فقری که علاجش از همه دشوارتر است، فقر ذهنی و وجدانی است. فقر ذهنی آنجاست که فردی علیرغم همه‌ی نواقص و کمبودهایش در علم و معرفت و به رغم همه تجربه‌های غلطش در سیاست و اقتصاد و مشاورت، نسخه ای علیه انسانهای شریف می پیچد و آنها را از گرفتن پست منع می‌کند. 

این فقیر ذهنی، حتی نمی‌داند که ناقص می اندیشد و این بزرگترین فقرها و نداری‌هاست. 

جناب سریع القلم ایده‌ای در توسعه دارد که اندیشمندان متعددی تذکر داده‌اند که به لحاظ منطقی ناقص و به لحاظ انسانی، عاری از شرافت است. توسعه‌ای که سریع القلم از آن سخن می‌گوید در بهترین حالت تبدیل شدن به سرایه‌دارانی برای استعمار است – و البته سرایداری هم شغل شریفی است به شرط آنکه نوچه استعمار نباشد- و صد البته مازوخیسمی هم به این تز مخلوط است که از آن استعمار لذت هم می‌برد و به آن فخر می‌فروشد. 

حالا صاحب چنین ایده مشعشع غیرانسانی که البته هشت سال هم به دست روحانی تجربه شد و ماحصلش سنگین ترین تحریمها علیه کشور بود، چطور میتواند فقرا را به مضحکه بگیرد و به آنان توهین کند؟

سریع القلم یک‌زمانی هم لبوفروشان را به تمسخر میگرفت و میگفت که نباید اصلا به نظر آنان اعتنا کرد؛ بعدها مشخص شد که خیلی از لبوفروشان از این فخرفروشان بهتر می‌اندیشیده‌اند.

انتهای پیام/