اراده فرزندانمان را قوی کنیم، نه خواسته‌هایش

به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، حجت الاسلام والسلمین سیدعلیرضا تراشیون در یکی از سخنرانی های خود به موضوع «تربیت اراده فرزندان» پرداخت که تقدیم شما فرهیختگان می شود.

گاهی پیش می‌آید که والدین، حتی با نیت خوب، اراده فرزندشان را به‌طور غیرعمد تضعیف می‌کنند.

مثلاً یک بچه سه یا چهار ساله روی صندلی عقب ماشین نشسته و تشنه شده است.

پدر می‌گوید: «صبر کن، یک ربع دیگر به خانه می‌رسیم، آن موقع آب می‌خوری.» اما مادر می‌بیند بچه ناراحت است و می‌گوید: «چرا صبر نکنی؟ بیا کنار، از این بطری‌ها بخریم.»

او فکر می‌کند کارش درست است و نیتش محبت به کودک است، اما واقعیت این است که این نوع رفتارش، اراده بچه را تضعیف می‌کند.

در شرایط طبیعی، یک بچه سه ساله می‌تواند ده یا پانزده دقیقه بدون آب بماند و هیچ آسیبی نبیند.

اگر والدین همیشه این نوع «رفع فوری نیازها» را انجام دهند، زیرساخت اراده کودک آسیب می‌بیند. یعنی بچه یاد نمی‌گیرد صبر کند و به مرور توانایی مدیریت خواسته‌ها و تحمل تأخیر را کسب نمی‌کند.

این مسئله در بزرگسالی هم اثر دارد: فردی که از کودکی به اراده‌اش احترام گذاشته نشده و همه خواسته‌هایش سریع رفع شده، در مواجهه با محرک‌ها و وسوسه‌ها دچار ضعف خواهد شد؛ به‌طوری که توانایی کنترل و تصمیم‌گیری‌اش کاهش می‌یابد.

مدل‌های زندگی امروز نیز با همین الگوها، به‌طور طبیعی اراده کودکان را تضعیف می‌کند.

ما با این رفتارهای ناآگاهانه، زمینه را برای کم‌تحمل شدن، ناتوانی در صبر و ضعف در مدیریت خواسته‌ها در بزرگسالی فراهم می‌کنیم.

به عبارت دیگر، محبت بیش از حد و رفع فوری همه خواسته‌های کودک، برخلاف ظاهرش، به رشد توانایی‌ها و قدرت تصمیم‌گیری او آسیب می‌زند.