مرور دوران طلایی خودروهای موتور عقب

در سال 1949 در ژاپن با هدف تشویق مردم به خرید خودروهای کوچک، قوانین کی کار (خودروهای کوچک شهری) وضع شد. این قوانین ابعاد خودرو را به حداکثر 2,997 میلی‌متر طول، 1,295 میلی‌متر عرض و 1,981 میلی‌متر ارتفاع محدود می‌کردند. این قانون مهندسان سوبارو را واداشت تا موتور دو سیلندر دو زمانه 360 را در عقب خودرو قرار دهند زیرا قرار دادن موتور در عقب، فضای کافی برای چهار سرنشین بزرگ‌سال در کابین فراهم می‌کرد و خودرو همچنان در محدوده این ابعاد باقی می‌ماند. تولید 360 تا سال 1971 ادامه یافت.

ب‌ام‌و 700 که توسط میکلوتی طراحی شد، نقش مهمی در نجات این شرکت از ورشکستگی ایفا کرد و ب‌ام‌و را به بخش روبه رشدی از بازار که پیش‌تر در آن حضور نداشت، وارد کرد. به دلیل محدودیت‌های مالی، ب‌ام‌و موتور جدیدی طراحی نکرد و در عوض پیشرانهٔ دو سیلندر تخت هوا خنک موتورسیکلت R67 را برای استفاده در خودرو اصلاح کرد. این موتور در عقب کابین نصب شد تا با محبوب‌ترین خودروهای اروپا در اواخر دهه 50 رقابت کند. تولید 700 از سال 1959 تا 1965 ادامه داشت و در این مدت، ب‌ام‌و جایگاه خود را به‌عنوان سازنده خودروهای اسپرت و باپرستیژ تقویت کرد.

کورویر برای رقابت مستقیم با فولکس‌واگن بیتل طراحی شد. این خودرو هرچند با پیشرانهٔ هوا خنک در عقب به رقیب آلمانی خود شباهت داشت اما از طراحی مدرن‌تر، ابعاد بزرگ‌تر و موتور شش سیلندر قوی‌تر با 80 اسب بخار قدرت بهره می‌برد. در اوایل دهه 60 نسخه‌های اسپرت‌تر مثل مدل توربوشارژ با 180 اسب بخار هم به خط تولید اضافه شدند. کورویر می‌توانست آغازگر یک کلاس جدید در آمریکا باشد اما انتقادهای تند رالف نیدر، فعال ایمنی خودرو به هندلینگ این خودرو در کتاب «ناایمن در هر سرعتی» لطمهٔ بزرگی به تصویر کورویر زد. البته شورلت در سال 1965 بسیاری از مشکلات هندلینگ را اصلاح کرد اما آسیب به اعتبار خودرو جبران‌ناپذیر بود. بااین‌حال، حدود 1.835 میلیون دستگاه کورویر فروخته شد. شورلت پس از پایان تولید در 1969، دیگر خودروی موتور عقب تولید نکرد.

اولین مدل آلپین که A106 نام داشت، به دلیل استفاده از قطعات رنو 4CV، موتور عقب بود. این ترکیب در مدل A108 حفظ شد و در زمان طراحی A110 نیز ادامه پیدا کرد. A110 با ابعاد جمع‌وجور، وزن سبک و قدرت مناسب، یکی از موفق‌ترین خودروهای مسابقه‌ای موتور عقب تاریخ شد. این خودرو از موتورهای رنو استفاده می‌کرد؛ مدل‌های اولیه با موتور 956 سی‌سی چهار سیلندر و 55 اسب بخار عرضه شدند درحالی‌که نسخه‌های بعدی از موتور 1605 سی‌سی انژکتوری رنو 17 TS با 140 اسب بخار بهره بردند. آلپین، مانند پورشه، تا حد ممکن به موتور عقب وفادار ماند و مدل‌های A310 و A610 نیز همچنان موتور عقب بودند اما A110 جدید در سال 2017 به موتور وسط تغییر یافت.

بسیاری تصور می‌کردند رنو با معرفی مدل دیفرانسیل جلوی رنو 4 در سال 1961، از تولید خودروهای موتور عقب دست می‌کشد اما این‌طور نشد. رنو دوفین در حال قدیمی شدن بود و رنو 8 جایگزین آن شد. رنو 8 در ظاهر با طراحی جعبه‌ای از خطوط نرم و منحنی دوفین فاصله گرفت اما زیر بدنه، شباهت‌هایی داشتند. رنو پیشرانهٔ آب خنک عقب را حفظ کرد و به دلیل نگرانی از دلسرد کردن مشتریانی که از دهه 40 به رانندگی با خودروهای موتور عقب عادت داشتند، از تبدیل رنو 8 به خودرویی دیفرانسیل جلو مانند رنو 4 خودداری کرد. رنو همچنین برای پر کردن فاصله بین رنو 8 و رنو 16، مدل موتور عقب رنو 10 را معرفی کرد که نسخه‌ای تکامل‌یافته از رنو 8 با بخش جلویی کشیده‌تر و کابین لوکس‌تر بود. تولید رنو 8 در فرانسه تا 1973 ادامه داشت اما در اسپانیا تا 1976 تولید شد.

هیلمن در سال 1963 مدل ایمپ را برای رقابت مستقیم با مینی معرفی کرد. ایمپ ویژگی هوشمندانه‌ای داشت که دیگر خودروهای موتور عقب نداشتند. شیشه عقب این خودرو به سمت بالا باز می‌شد تا بار روی صندلی عقب قرار گیرد. همچنین با تا شدن پشتی صندلی عقب، فضای بیشتری ایجاد می‌شد. هیلمن تلاش کرد ایمپ را برای استفاده روزمره کاربردی‌تر از مینی کند، اما مشکلات قابلیت اطمینان، به‌ویژه در سیستم خنک‌کننده، تصویر آن را خراب کرد. اعتصابات در کارخانه لینوود اسکاتلند که ایمپ را تولید می‌کرد نیز مشکلات را تشدید کرد. عدم موفقیت ایمپ به مشکلات مالی شرکت مادر هیلمن یعنی گروه روتس، دامن زد و درنهایت در سال 1967 به تملک کرایسلر درآمد.

پورشه در سال 1963 مدل 356 را با 901 جایگزین کرد که طراحی کاملاً جدیدی داشت، ظاهری شیک‌تر ارائه می‌داد و به موتور شش سیلندر تخت مجهز بود اما به دلیل مالکیت پژو بر نام‌های سه‌رقمی با صفر وسط، 901 به 911 تغییر نام داد. پورشه 911 یکی از معروف‌ترین خودروهای موتور عقب تاریخ است. این خودرو در طول تاریخ طولانی خود تحولات بسیاری را تجربه کرده و بزرگ‌تر، سنگین‌تر، پیشرفته‌تر و بسیار قوی‌تر شده است. همچنین پیشرانه‌های هوا خنک به آب خنک تبدیل شدند و حتی در سال 2024 نسخه هیبریدی معرفی شد اما 911 همیشه موتور عقب باقی ماند و این ترکیب همچنان بخش مهمی از طراحی نمادین آن محسوب می‌شود.

اشکودا در اواخر دههٔ 50 به دنبال توسعهٔ خودرویی سبک‌تر، کارآمدتر و جمع‌وجورتر از مدل‌های قبلی خود بود. بدین منظور، مهندسان سه گزینه شامل موتور جلو دیفرانسیل جلو، موتور جلو دیفرانسیل عقب و موتور عقب دیفرانسیل عقب را بررسی کردند. درنهایت گزینه آخر انتخاب شد زیرا ساخت خودرو را ساده‌تر و درنتیجه ارزان‌تر می‌کرد. 1000 MB آغازگر مجموعه‌ای چند دهه‌ای از مدل‌های موتور عقب اشکودا بود که با توقف تولید مدل 120 در سال 1990 پایان یافت. این خانواده شامل سدان‌های چهاردر، کوپه‌های دودر فست‌بک و حتی مدل 130 RS رالی بود.

زمانی که فیات در سال 1972 مدل 126 را معرفی کرد، محبوبیت خودروهای موتور عقب رو به کاهش بود. این خودرو برای جایگزینی فیات 500 طراحی شد و با طراحی جعبه‌ای خود با روندهای طراحی دهه 1970 هم‌راستا بود. نیروی این مدل توسط یک موتور دو سیلندر هوا خنک در عقب تأمین می‌شد که در مدل‌های اولیه از نوع 594 سی‌سی با 23 اسب بخار قدرت بود. فیات 126 حتی از فیات 500 هم عمر طولانی‌تری داشت. در سال 1987 درحالی‌که پانزده سال از حضور 126 در بازار می‌گذشت، به موتور 704 سی‌سی آب خنک و درب عقب کاربردی‌تر مجهز شد. فیات فروش 126 را در بسیاری از کشورهای غرب اروپا در سال 1993 متوقف کرد اما این مدل در لهستان بسیار محبوب بود و تولید آن تا سال 2000 در این کشور ادامه یافت. درمجموع، 4.6 میلیون دستگاه فیات 126 تولید شد.

مینی که در سال 1959 معرفی شد، با جسارت نشان داد که می‌توان ترکیب دیفرانسیل جلو و موتور جلو را در خودرویی کوچک و اقتصادی با فضای مناسب ترکیب کرد. موفقیت این خودرو بسیاری از خودروسازان را در دهه 60 به جست‌وجوی جایگزین‌هایی برای مدل‌های موتور عقب واداشت. رنو با مدل 4 در سال 1961 به سمت دیفرانسیل جلو حرکت کرد، فیات که از سال 1947 به دیفرانسیل جلو فکر می‌کرد و سرانجام در سال 1964 با اتوبیانچی پریمولا این ترکیب را به تولید رساند و در سال 1969 نیز مدل 128 را معرفی کرد. سال 1969 همچنین سالی بود که شورلت به تولید کورویر پایان داد. حتی فولکس‌واگن که بسیاری معتقد بودند هرگز از ترکیب موتور عقب دست نمی‌کشد، در سال 1970 با مدل K70 که به لطف تملک شرکت NSU به دست آورده بود، به سمت خودروهای موتور جلو حرکت کرد. پاسات در سال 1973 و گلف در سال 1974 نیز هردو از این ترکیب استفاده کردند. دوران طلایی خودروهای موتور عقب به پایان رسیده بود.