خواب کافی فعالیت بدنی را هم بهبود می‌بخشد

به گزارش ایده روز آنلاین تحقیقات تازه نشان می‌دهند که اختصاص زمان به خواب، فعالیت بدنی و نشستن در طول یک دوره ۲۴ ساعته بر سلامت درازمدت تأثیر می‌گذارد.یک مطالعه اخیر نشان داده است که ۱۲.۹ درصد از افراد به طور همزمان به ۸۰۰۰ قدم روزانه توصیه شده و ۷ تا ۹ ساعت خواب دست می‌یابند. این مطالعه نشان داد که کمبود خواب کافی تأثیر منفی بر فعالیت بدنی روز بعد دارد.

عدم فعالیت بدنی کافی و خواب ناکافی به طور مستقل با افزایش خطر افسردگی، چاقی، دیابت، بیماری‌های قلبی عروقی، التهاب و مرگ و میر به هر دلیلی مرتبط هستند.

خواب و فعالیت بدنی در یک دوره ۲۴ ساعته بر یکدیگر تأثیر می‌گذارند. مطالعات نشان داده‌اند که افزایش فعالیت بدنی با کیفیت بهتر خواب همراه است، در حالی که خواب ناکافی شب قبل می‌تواند به دلیل خستگی و اختلالات هورمونی منجر به کاهش فعالیت بدنی شود.

علاوه بر این، الگوی ترکیبی زمان صرف شده در خواب، رفتار بی‌تحرک و فعالیت بدنی با هم در یک دوره ۲۴ ساعته بر پیامدهای سلامتی تأثیر می‌گذارد.

به عنوان مثال، ترکیب کمبود خواب کافی و فعالیت بدنی کم با افزایش خطر مرگ و میر همراه است. بنابراین، ارزیابی همزمان زمان اختصاص داده شده به خواب و فعالیت بدنی در یک دوره ۲۴ ساعته بسیار حیاتی است.

مطالعات نشان داده‌اند که تعداد گام‌های روزانه می‌تواند به عنوان معیاری برای فعالیت بدنی عمل کند، به طوری که تعداد گام‌های روزانه بالاتر با کاهش خطر بیماری‌های مزمن و مرگ و میر مرتبط است. یعنی دستیابی به حداقل ۸۰۰۰ گام در روز می‌تواند به کاهش خطر بیماری‌های قلبی عروقی و کاهش خطر کلی مرگ و میر کمک کند. در افراد بالای ۶۰ سال هم حداقل ۶۰۰۰ گام می‌تواند برای حفظ سلامت مطلوب مفید باشد و با افزایش بیشتر فعالیت گام برداشتن، این مزایا ثابت می‌ماند.

در عین حال توصیه کلی ۷ تا ۹ ساعت خواب برای بزرگسالان ۱۸ تا ۶۴ ساله و ۷ تا ۸ ساعت را برای افراد ۶۵ ساله و بالاتر است.

خواب و ورزش بر هم تاثیر می‌گذارند

در این مطالعه جدید محققان از یک نمونه بزرگ و چندملیتی برای ارزیابی نسبت افرادی که به طور همزمان به ساعات توصیه‌شده خواب و فعالیت بدنی دست یافته‌اند، استفاده کردند.

آنها همچنین رابطه متقابل بین خواب و شمارش گام‌های روزانه را در یک دوره ۲۴ ساعته از داده‌های نظارت بر سلامت جمع‌آوری‌شده طی ۳.۵ سال از ۷۰۹۶۳ فرد ساکن در ۲۴۴ منطقه جغرافیایی بررسی کردند. این افراد از دستگاه‌های ردیابی سلامت مصرف‌کننده به شکل حسگر خواب زیر تشک و یک ردیاب تناسب اندام استفاده می‌کردند.

پژوهشگران دریافتند که فقط ۱۲.۹ درصد از شرکت‌کنندگان ۷ تا ۹ ساعت خواب داشتند و همچنین حداقل ۸۰۰۰ گام روزانه برداشتند. در مقابل ۱۶.۵ درصد از شرکت‌کنندگان به‌طور همزمان به‌طور متوسط کمتر از ۷ ساعت خواب و ۵۰۰۰ گام روزانه داشتند که آستانه بالایی برای رفتار کم‌تحرک است. علاوه بر این، حدود ۶۴ درصد از افراد نتوانستند به ترکیبی از ۷ تا ۹ ساعت خواب و حداقل ۵۰۰۰ قدم روزانه دست یابند.

سپس پژوهشگران بررسی کردند که چگونه معیارهای خواب بر تعداد قدم‌های روزانه در روز بعد و برعکس تأثیر می‌گذارند. رابطه بین مدت خواب و قدم‌های روزانه با یک منحنی U شکل معکوس مشخص شد، به طوری که کمتر از ۶ ساعت و بیش از ۹ ساعت خواب با تعداد قدم‌های کمتر در روز بعد مرتبط بود.

حدود ۶ تا ۷ ساعت خواب شب قبل با بیشترین تعداد قدم در روز بعد مرتبط بود. زمان تأخیر در به خواب رفتن با تعداد قدم‌های روزانه رابطه معکوس داشت، به طوری که با افزایش مدت زمان به خواب رفتن، تعداد قدم‌ها کاهش می‌یافت.

در مقابل، راندمان خواب، یعنی نسبت زمانی که فرد در رختخواب صرف خوابیدن می‌کند، همبستگی مثبتی با تعداد قدم‌ها در روز بعد نشان داد.

تعداد قدم‌های روزانه بیشتر با تأخیر کمتر در به خواب رفتن و نسبت بیشتری از زمان صرف شده در رختخواب برای خوابیدن مرتبط بود. جالب اینجاست که تأثیر قدم‌های روزانه بر این معیارهای خواب اندک بود.

اگرچه مطالعه حاضر تأثیر حداقلی شمارش گام‌های روزانه بر معیارهای خواب را نشان داد، مطالعات دیگر نشان می‌دهند که فعالیت بدنی، به ویژه با شدت متوسط تا شدید، بر کیفیت خواب تأثیر می‌گذارد.

یکی از دلایل اختلاف بین نتایج فوق‌الذکر و نتایج مطالعه حاضر می‌تواند این باشد که ردیاب‌های تناسب اندام مورد استفاده در مطالعه، تمام اشکال فعالیت بدنی یا سایر پارامترهای مرتبط را ثبت نکرده‌اند.

این پژوهشگران خاطرنشان می‌کنند که رابطه‌ دوطرفه بین فعالیت بدنی و خواب، نیاز به مداخلات بهداشت عمومی را برجسته می‌کند که می‌تواند به افراد کمک کند تا به طور همزمان به ۷ تا ۹ ساعت خواب دست یابند و فعالیت بدنی خود را افزایش دهند، نه اینکه هر کدام را به صورت جداگانه هدف قرار دهند.