چه زمانی به داروی تپش قلب نیاز داریم؟

به گزارش ایده روز آنلاین فیبریلاسیون دهلیزی (afib)، شایع‌ترین آریتمی یا بی‌نظمی ضربان قلب همچنین می‌تواند خطر سکته مغزی را افزایش دهد. برای بسیاری از افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی، داروها بخش اصلی درمان هستند. متخصصان قلب به طور فزاینده‌ای توصیه می‌کنند که درمان را بلافاصله پس از تشخیص شروع کنند، نه اینکه منتظر بمانند تا وضعیت بدتر شود.

متخصصان می‌گویند هر چه زودتر درمان فیبریلاسیون دهلیزی را شروع شود، موفق‌تر خواهد بود. در فیبریلاسیون دهلیزی، دوره‌های بی‌نظمی ضربان قلب می‌توانند از چند ثانیه تا ساعت‌ها، روزها یا حتی بیشتر طول بکشند. ممکن است فردی دوره‌ای از بی‌نظمی ضربان قلب داشته باشد که نیم ساعت طول بکشد اما تا شش ماه تکرار نشود. اما با گذشت زمان، این بیماری تمایل به پیشرفت دارد و دوره‌ها طولانی‌تر و مکررتر می‌شوند.

آریتمی قلب چیست؟

به طور معمول، قلب شما با ریتمی ثابت و پایدار در حدود ۶۰ تا ۱۰۰ ضربه در دقیقه می‌تپد. اما اگر سیگنال‌های الکتریکی که به قلب شما می‌گویند ضربان داشته باشد، به درستی کار نکنند، ضربان قلب شما ممکن است خیلی کند، خیلی تند یا نامنظم شود. این ناهنجاری‌ها که به عنوان آریتمی شناخته می‌شوند، معمولاً به دو دسته تقسیم می‌شوند: برادی‌کاردی به معنای ضربان قلب آهسته (کمتر از ۶۰ ضربه در دقیقه) و تاکی‌کاردی به معنای ضربان قلب سریع (بیشتر از ۱۰۰ ضربه در دقیقه) است.

تاکی‌کاردی به دو شکل اصلی تقسیم می‌شود: یک ریتم قلب سریع اما منظم به نام تاکی‌کاردی فوق‌بطنی (SVT) و یک ریتم قلب سریع و نامنظم به نام فیبریلاسیون دهلیزی (AFIB).

در حالی که برادی‌کاردی در بزرگسالان سالمند غیرمعمول نیست، درمان ممکن است به جای تکیه بر داروها به ضربان‌ساز یا پیس‌میکر نیاز داشته باشد. تاکی‌کاردی فوق‌بطنی کمتر رایج است و کمتر از سه نفر از هر ۱۰۰۰ نفر را دچار خود می‌کند. فیبریلاسیون دهلیزی (AFIB) با افزایش سن شیوع بیشتری پیدا می‌کند و از هر ۱۱ نفر بالای ۶۵ سال، حدود یک نفر را دچار خود می‌کند.

چه زمانی دارو نیاز است؟

برای افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی که علائم آزاردهنده دارند، داروهایی که ضربان قلب را کند می‌کنند ممکن است مفید باشند. این داروها که به عنوان داروهای کنترل‌کننده ضربان قلب شناخته می‌شوند، شامل داروهای مسدودکننده‌ گیرنده بتا و داروهای مسدودکننده‌ کانال کلسیم هستند.

از داروهای مسدودکننده گیرنده بتا می‌توان به آتنولول، کارودیلول، متوپرولول، نادولول و پروپرانولول اشاره کرد و از مسدودکننده‌های کانال کلسیم برای فیبریلاسیون دهلیزی می‌توان به دیلیتازم و وراپامیل اشاره کرد.

به جز اینها، یک داروی قدیمی‌تر، یعنی دیگوکسین نیز ضربان قلب را کند می‌کند. این دارو ممکن است نسبت به مسدودکننده‌های گیرنده بتا و مسدودکننده‌های کانال کلسیم، اثربخشی و خطر کمتری داشته باشد، اما همچنان می‌تواند گزینه‌ای برای افرادی باشد که نمی‌توانند این داروها را مصرف کنند.

افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی علاوه بر داروهای کنترل‌کننده ضربان قلب ممکن است به داروهای ضد آریتمی هم نیاز داشته باشند.

همچنین هر گروه داروهای مسدودکننده گیرنده بتا و مسدودکننده کانال کلسیم ممکن است حتی برای افراد دارای فیبریلاسیون دهلیزی بدون علائم نیز تجویز شود تا از تضعیف عضله قلب یا نارسایی قلبی ناشی از ضربان قلب بالا در درازمدت جلوگیری کرد.

داروهای ضد آریتمی

داروهای کنترل کننده ضربان قلب همیشه برای افرادی که علائم فیبریلاسیون دهلیزی دارند مؤثر نیستند، بنابراین پزشکان ممکن است دارویی تجویز کنند که به بازگرداندن ریتم منظم قلب کمک کند. این داروها عوارض جانبی بیشتری نسبت به داروهای کنترل کننده ضربان قلب دارند، از جمله احتمالاً بدتر شدن اختلالات ریتم موجود یا ایجاد اختلالات جدید. در نتیجه، برخی از آنها در ابتدا نیاز به نظارت دقیق دارند که ممکن است نیاز به بستری کوتاه مدت در بیمارستان داشته باشد.

از جمله داروهای ضد آریتمی می‌توان به آمیودارون، دیزوپیرامید، دوفتیلید، دروندارون، فلکاینید، پروپافنون و سوتالول اشاره کرد.